Od Shell

Czułam, że wydarzy się coś niedobrego. Statek pruł fale już drugi dzień, lecz jak na razie nie działo się nic niezwykłego. Było tylko przerażająco cicho. Stałam, oparta o burtę, zamyślona, wpatrzona w linię horyzontu, gdy dostrzegłam zbliżający się kształt. Po chwili zorientowałam się, że to statek.

 - Okręt na horyzoncie! - krzyknęłam w kierunku załogi. Jack wciąż na wózku, ograniczał się do kierowania statkiem, a dowodzenie przejęła Alicja.

 - Co to znacz, statek? - zapytała, lustrując mnie podejrzliwie.

 - Gdybym ci ja wiedziała! Nie podoba mi się. Przesyła złe wibracje…

 - Ty i ta twoja magia, kapłanko - odparła dziewczyna. - Żagle na wiatr! Do abordażu!

Nie zostało mi nic innego, jak zejść pod pokład porozmawiać z Jackiem.

 - Kapitanie, Alicja szykuje się do abordażu - zaczęłam, ale stanęłam jak wmurowana. Jack unosił się w powietrzu. Jego twarz wyrażała najgorszą agonię.

 - Ona… to… - wyjęczał. - Shellie, ona… Hel… Śmierć! - krzyknął, po czym upadł. Uklękłam i sprawdziłam tętno: żył, po prostu zemdlał. Ułożyłam go w kącie i wyszłam ze sterowni. Wpadłam na Torę.

 - Co się dzieje, Shell?

 - Nie wiem, Tora… nie mam pojęcia. Alicja szykuje się do abordażu - nagle mnie olśniło. - Tora, kim jest Hel?

 - Hę?

 - No Hel. Czy ma coś wspólnego ze śmiercią?

 - To na pół zgniła bogini śmierci naturalnej. Po co ci to wiedzieć? - zaklęłam pod nosem.

 - Właśnie się zbliża - wyszeptałam. Obie byłyśmy przerażone.