Od Shell

Tyle się działo, że byłam szczęśliwa, gdy wreszcie usiedliśmy dookoła ogniska - załoga Jacka i Marty. Poznałam wielu wspaniałych ludzi. Gawędziliśmy przy ognisku. Parę osób patrzyło na mnie spode łba, ale szybko przekonałam ich, że habit nie przeszkadza mi pić i żartować. Starałam się co jakiś czas wpleść cos o Najjaśniejszej, tak dla zasady. Pewnie wszyscy to zbywali.

W pewnym momencie usłyszeliśmy dwa strzały. Rozejrzeliśmy się po sobie, niepewni i speszeni. Po chwili przyszła Marta.

 - Załogo! Koniec przeszłości! Jest tylko przyszłość! - wrzasnęła na nas. A pff, ona mną nie dowodzi! Jestem lekarką, nie interesuje mnie ich przeszłość. Założyłam nogę na nogę, demonstrując swoje zdanie. Przyszedł Jack. Dosiadł się między mnie a Torę. Był przygnębiony.

 - Jack, co się stało? - szepnęła potomkini wikingów.

 - Tora, połącz fakty. - syknęłam lekko. - Ich rodzice, strzały…

 - Przestań, Shell. - powiedział zrezygnowany. - Zaczynamy nowy rozdział.

Biesiada zakończyła się koło 3. Zdążyłam przeliczyć, czy wystarczy mi tabletek na "chorobę poalkoholową", zwaną potocznie kacem. Ktoś będzie musiał obejść się smakiem - ale na pewno nie ja. Zgłosiłam się do pełnienia pierwszej warty nocnej. Siedziałam razem z elfką przy dogasającym ognisku.

 - Hej, jestem Valanthe. - przedstawiła się. Należała do innego, późniejszego szczepu elfów. Pewnie nie kojarzyła Królowej Vivianne z Białą Damą. Ja też właściwie nie powinnam kojarzyć, to zakazane historie. Temat tabu - że ta sama dziewczyna, pod panowaniem której trwał Złoty Wiek w historii elfów, spowodowała zagładę starego świata.

 - Shell, miło mi. - odpowiedziałam.

 - Jesteś kapłanką Białej Damy, słyszałam jak o niej wspominasz. - zaczęła.

 - Ano jestem. - zaczęłyśmy rozmawiać. Okazało się, że zna wiele pieśni o jej czynach. I o jej miłości do Księcia Lucjusza.

 - Co mówi ta pieśń? - zapytałam.

 - Zagrać ci ją? - uśmiechnęła się i chwyciła lutnię. Z jej dłoni popłynął czysty dźwięk strun, układający się w cudowną, słodką melodię.

Oczy jego miały kolor błękitu,

Patrzyły na nią w dzień i w noc.

Ich miłość była jak z mitów,

W których to największa moc.

Usta jej pełne jak piwonie

Stykały się z jego o świcie.

Ich miłość, ich splecione dłonie…

Oddałaby za niego życie.

Którejś nocy, w Kraju Odwiecznym

Lucjusz skuszony przez Czarnoksiężnika

Zdradził ukochanej Serce Bezgraniczne.

Ich miłość zanika.

Wkrótce razem zginą

Bez skaz, grzechów i lęków.

Nad marmuru Winą

W Kraju Morskich Odmętów.*

Słuchałam pięknej pieśni zafascynowana. Jednak jedna rzecz nie dawała mi spokoju.

 - Vala, o co chodzi z tą winą?

 - Nie mam pojęcia. Już tak się uczyłam.

Kraju Morskich Odmętów…

 - Rano muszę porozmawiać z załogą.

 - O czym? - zapytała elfka.

 - O pewnym mieście zawieszonym nad przepaścią. Dziękuję bardzo, miło się gawędziło. Kończy się nasza zmiana.

 - Szybko… musimy się jeszcze kiedyś zgadać.

 - Na pewno. - uśmiechnęłyśmy się do siebie. Trzeba było zmienić kolej.